ARTIKEL
Eén van de meest dankbare dingen die een fotograaf kan doen is opnamen maken voor een langdurig persoonlijk project. Het uitdiepen van een onderwerp waar je enthousiast over bent, het proces doorlopen van het fotograferen en selecteren van beelden en uiteindelijk het lanceren van het voltooide werk is zowel motiverend als bevredigend. De geschiedenis van de fotografie zit vol geweldige voorbeelden, van Cape Light van Joel Meyerowitz tot The Americans van Robert Frank.
Chris Steele-Perkins, een senior lid van het fotocollectief Magnum Photos, is een fotograaf met veel ervaring op het vlak van langlopende projecten. Zijn professionele carrière als fotojournalist begon in 1971 en hij heeft gewerkt aan nieuwsverslagen over oorlogen en natuurrampen. Een aanzienlijk deel van zijn carrière is echter gericht op langlopende projecten, te beginnen met zijn historische studie van de Teddy Boy-subcultuur in het Verenigd Koninkrijk die in 1979 is gepubliceerd als The Teds.
Hij heeft nu 12 boeken gepubliceerd over individuele projecten, waaronder Fading Light: Portraits of Centenarians (2013); A Place in the Country (2015), waarin het leven op het Holkham werd vastgelegd, een landgoed aan de noordkust van Norfolk van bijna 9.400 hectare en The New Londoners (2019), een serie van meer dan 160 portretten van families uit landen over de hele wereld die Londen tot hun thuis hebben gemaakt.
Chris blikt terug op zijn ervaring in persoonlijke projecten in de afgelopen 40 jaar en geeft acht adviezen over hoe ermee om te gaan, vanaf het begin tot het eind.
Registreer je apparatuur voor gratis advies van experts, onderhoud van apparatuur, toegang tot inspirerende evenementen en exclusieve aanbiedingen met Canon Professional Services (CPS).
"Projecten kunnen op verschillende manieren beginnen en daar moet je open voor staan," aldus Chris. "Sommige ideeën komen uit het niets en andere ideeën ontwikkelen zich uit eerder werk. Fading Light is bijvoorbeeld geïnspireerd op een krantenartikel over het feit dat er meer dan 10.000 mensen van meer dan 100 jaar in het Verenigd Koninkrijk zijn en dat cijfer stijgt. Ik begon dus met het fotograferen van honderdjarigen.
"A Place in the Country was geïnspireerd op een project dat ik eerder had gedaan op grote landgoederen in het noordoosten van Engeland. Ik wilde één bepaald landgoed op een diepere manier bekijken. The New Londoners kwam voort uit een veel kleiner project over immigranten uit conflictgebieden voor het Victoria & Albert Museum.
"Maar voor elk idee dat wordt gerealiseerd, zijn er tig ideeën die een tijdje geweldig lijken maar waarbij je uiteindelijk toch denkt: ‘Nee, niet echt’. Je moet dus steeds nieuwe inspiratie vinden of er in ieder geval voor openstaan.”
"Ideeën voor projecten moeten zich ontwikkelen. Het idee waarmee je van start gaat moet tegen de tijd dat je klaar bent echt aanzienlijk zijn veranderd. Je moet het namelijk met voortschrijdend inzicht opnieuw tegen het licht houden. Door dat te doen kom je vaak totaal ergens anders uit dan waar je bent begonnen.
"Het is dus belangrijk om niet te zeer vast te houden aan één bepaald idee en te denken dat het in een bepaalde richting moet gaan. Ik merk dat vooral studenten een soort van idee hebben en een beeld van hoe ze het gaan doen. Op zich is dit prima, maar ze willen het niet loslaten. Heel vaak kan het loslaten van het originele idee hen vooruit helpen in een project terwijl ze met het krampachtig vasthouden aan een idee, juist het tegenovergestelde bereiken. Je moet projecten tijdens de uitvoering de kans geven om zich te ontwikkelen en te veranderen."
"Zorg dat je de juiste uitrusting hebt voor de omgeving waarin je opnamen maakt. Zo wist ik uit ervaring dat ik voor mijn New Londoners-project dat is opgenomen in de huizen van de families, groothoekobjectieven zou gebruiken in donkere ruimtes. Uiteraard heb ik ook verlichting meegenomen.
"Wat betreft brandpuntsafstanden heb ik waarschijnlijk niet meer dan 50 mm gefotografeerd. Voor dat project heb ik hetCanon EF 24-70mm f/2.8L II USM-objectief gebruikt, waardoor ik ruim voldoende speelruimte had. Voor het merendeel van mijn werk gebruik ik het Canon EF 24-105mm f/4L II USM-objectief. Hij is scherp over het hele zoombereik, robuust en heeft een goede beeldstabilisatie. Dit objectief is eigenlijk alles wat ik nodig heb."
"Als andere mensen mij hun projecten laten zien, zie ik soms een foto die iets zwakker is dan de rest. Ze zeggen dan: ‘Niet helemaal hetzelfde niveau’. Mijn standaard antwoord is: ‘het is eerlijk gezegd een saaie foto’.
"Dus als je in de verleiding komt om een foto te gebruiken die je behoorlijk saai vindt, maar die misschien wel bruikbaar is, doe dat dan niet. Want uiteindelijk, als je zelf niet zo geïnteresseerd bent in een foto, waarom zou iemand anders dit dan wel zijn?”
“Voor langlopende projecten maak ik vaak gebruik van een leitmotiv. Met A Place in the Country gebruikte ik bijvoorbeeld de vier seizoenen als uitgangspunt voor mijn gedachten over wat ik wilde opnemen. Toen ik die structuur eenmaal voor ogen had, wilde ik erop verder borduren en kwam ik er later op terug om eventuele leemtes op te vullen. In een ander project, Tokyo Love Hello, gebruikte ik foto's van misschien wel 10 jaar werk, maar ik ging ermee om alsof één lange dag was, van de nacht die overgaat in de dag en weer opnieuw de nacht ingaat.
"Een dergelijk leitmotiv is erg handig, maar het is meer voor jezelf. Ik denk niet dat je het per se aan de kijker moet tonen. Het is iets dat je kunt gebruiken als een raamwerk om je project op te bouwen. En je wilt dit doen op een manier die onopvallend is, zowel voor jezelf als voor de kijker. Als mensen er positief op reageren, werkt het."
Lieve Blancquaert laat zien hoe ze de geboorte, het huwelijk en de dood over de hele wereld heeft vastgelegd met slechts één objectief, de Canon EF 24mm f/1.4L II USM.
"Als je denkt dat een project is voltooid, is het dat juist niet. Je moet altijd nog een stapje extra zetten. Voor A Place in the Country had ik een jaar uitgetrokken, maar aan het einde van die periode bleek ik niet zoveel foto's in de winter te hebben gemaakt als ik had gewild. Ik sprak dus met de eigenaar van het huis en zei dat ik nog een paar keer terug moest komen. Hij was er blij mee. Zelfs met een deadline kun je er doorgaans nog iets extra's uithalen.
"Uiteindelijk breekt er een periode aan waarin je voelt dat je een aanzienlijke hoeveelheid werk hebt gerealiseerd en dat het fotograferen van nieuwe dingen niet veel meer toevoegt. Als je het project in boekvorm wilt publiceren, is dat het moment om dummies te maken en een uitgever te benaderen."
"Wanneer je een uitgever benadert is het van belang dat je zelf een duidelijk beeld hebt over de presentatie. Ik heb altijd alles in PDF-formaat bij de hand. Ik weet welke foto ik op de omslag wil hebben en hoeveel foto's ik wil gebruiken. Uitgevers zullen anders zeker hun eigen ideeën opleggen wat betreft de omslag en inhoud van het boek. Ze zullen mee moeten gaan met jouw idee of anders moet je een manier vinden om ze van gedachten te laten veranderen. Anders kun je de controle over het project verliezen en merk je dat je iets anders doet dan je aanvankelijk wilde doen.
"Je hebt een uitgever nodig die het project leuk vindt en eraan mee wil doen, in plaats van dat hij zegt de foto's leuk te vinden en er een bepaald type boek van wil maken. Het is ook erg handig om samen te werken met een goede ontwerper, zolang dit in goed overleg gaat. Ontwerpers die door uitgevers worden aangedragen, hebben vaak uitgesproken ideeën over wat ze leuk vinden, maar dit strookt misschien niet met wat jij leuk vindt."
"Voor mij zijn er twee kanten aan een project: de ene is de fotografie en de andere is het ontdekkingsproces zelf. Fotografie is de sleutel waarmee veel deuren opengaan. Zo kun je toegang krijgen tot landgoederen, het leven van Teddy Boys of de bewoners van een bejaardenhuis.
"Meer te weten komen over de wereld waarin je leeft en hiervoor moeite doen is een heel goed idee en fotografie biedt je een fantastische manier om dat te doen. Je moet altijd meer proberen te ontdekken en dieper graven. Als ik aan een project werk, ontdek ik tijdens dit proces dingen over de wereld waarin we leven. Hopelijk gaat de persoon die mijn tentoonstelling bezoekt of het boek koopt op dezelfde reis."
Geschreven door
De essentiële kit waarmee professionals fotograferen
De prachtig ontworpen EOS 5D Mark IV is de opvolger van de EOS 5D Mark III, die door Chris het meest werd gebruikt. "Ik gebruik de camera omdat hij altijd blijft werken en doet wat nodig is," zegt Chris. “Je kunt de ISO flink aanpassen zonder dat je kwaliteitsverlies merkt."
Een standaardzoomobjectief van professionele kwaliteit met uitstekende beeldkwaliteit en een snel diafragma van f/2.8 over het gehele zoombereik. "Het gaf me meer dan genoeg speelruimte" aldus Chris.
Dit objectief is ideaal om uitzonderlijke beeldkwaliteit vast te leggen, en is licht van gewicht. "Hij is scherp over het hele zoombereik, robuust en heeft een goede Image Stabilization. Het doet vrijwel alles wat ik wil", zegt Chris.
ARTIKEL
De fotograaf van Magnum Photos deelt vijf dingen die ze tijdens haar carrière heeft geleerd, van het zich laten leiden door de situatie tot het kiezen van een objectief.
ARTIKEL
De legendarische documentairefotograaf van Magnum legt zich tegenwoordig toe op landschappen. Hij onthult vijf overwegingen die betekenis geven aan zijn foto's.
ARTIKEL
Het lid van Magnum Photos vertelt ons over haar gelaagde fotografie en hoe zij zichzelf (soms letterlijk) in een verhaal dompelt.
ARTIKEL
Ervaren fotojournalist Chris Steele-Perkins van Magnum over het verhaal uit zijn carrière dat hem het meest heeft geraakt.
Klik hier voor inspirerende verhalen en het laatste nieuws van Canon Europe Pro
Canon