Magnum-fotograaf Olivia Arthur: blik op ongeziene levens en verborgen diepten

Magnum Photos-lid Olivia Arthur werd geboren in Londen en groeide op in het VK, maar haar vaders carrière als diplomaat betekende dat haar gezin om de paar jaar verhuisde. Misschien is dat de reden waarom ze het reizen en onderzoeken zo gemakkelijk heeft kunnen omarmen bij haar carrière in documentaire fotografie, die haar op veel plekken in het Midden-Oosten en Azië heeft gebracht.

Het is zeker de reden waarom, zoals zij erkent, het concept van ‘thuis’ voor haar niet om een ​​bepaalde plaats gaat, maar om een ​​staat van verbondenheid. En dat zou vervolgens kunnen verklaren waarom zoveel van haar werk mensen met een onzekere of dubbelzinnige plek in de wereld uitbeeldt, de verborgen kant van hun leven onthult, of het leven verkent op de kruispunten van verschillende culturen.

Olivia werd verliefd op fotografie tijdens het werken aan een studentenkrant aan de universiteit van Oxford, waar ze wiskunde studeerde. Na haar afstuderen studeerde ze fotojournalistiek aan het ‘London College of Printing’ en won ze de ‘Guardian Media Award for Student Photographer’ in 2002.

Vroegere projecten van Olivia

In 2003 begon ze te werken als freelance fotograaf in Delhi, India, waar ze tweeënhalf jaar lang was gevestigd. In die tijd ontwikkelde Olivia haar blijvende interesse in het leven van vrouwen. Ze ontwikkelde ook haar fotografische aanpak, het vinden van rust en stilte te midden van ‘een hectische, kleurrijke en chaotische plek’.

Verborgen lagen verkennen

Olivia werd in 2008 genomineerd door Magnum Photos en in 2013 volwaardig lid. Haar tweede boek, Stranger (2015), waaraan ze werkte toen ze in Dubai woonde, onderzoekt de transformatie van het land in de afgelopen 50 jaar door de ogen van een fictieve overlevende van een echte schipbreuk dat vlak voor de kust van Dubai in 1961 plaatsvond.

Interview

We praten met Olivia om erachter te komen wat haar drijft, hoe ze werkt met haar Canon-kit, en de moeite die zij zich getroost om een verhaal te vertellen...

Waarom documentaire fotografie?

"Ik ben dol op de ontdekkingen en zoektochten die fotografie met zich meebrengt. Het geeft me een toegang tot de wereld en de mensen die ik ontmoet. Het is een manier om te ontleden wat we zien in de wereld om ons heen.“

De 'Middle Distance’ was je eerste project dat niet voor de pers was. Heeft dit je stijl en techniek beïnvloed?

"Ik veronderstel dat het de eerste keer was dat ik aan iets werkte dat niet bepaald een 'verhaal' was. Het ging erom naar het grotere geheel te kijken, en heeft mijn fotografie bevrijd doordat ik om me heen keek en reageerde en foto's nam op een veel lossere manier. Alles zou deel kunnen uitmaken van het werk en ik had het gevoel nooit op te houden met kijken. Het was bevrijdend en vermoeiend!“

Je foto's geven een gelaagd inzicht in het leven van je onderwerpen. Is dit opzettelijk?

"Eigenlijk is veel ervan onbewust. Daar voel ik me zeker toe aangetrokken. Ik vind het interessant dat je er altijd iets anders in kunt zien. Ze stralen rust uit. Dat weerspiegelt de manier waarop ik tijd met mensen doorbreng. Wanneer mensen mijn werk bekijken, hoop ik dat ze verbinding maken met de mensen of de dingen die ze erin zien."

Over de mensen waarmee je reist, hoe lang cultiveer je een relatie met een onderwerp voordat je ze fotografeert? En wat zoek je in een onderwerp?

"Het is een proces. Ik ontmoet mensen, ik breng tijd met hen door. Soms heb ik meer tijd voor ze en leer ik ze echt kennen op een ontspannen manier. Soms blijf ik overnachten en wordt het een echte belevenis, en andere keren is het meer vluchtig. Soms fotografeer je mensen en voel je dat er een band is waar je iets aan kunt toevoegen, dus ik veronderstel dat ik daar naar op zoek ben.“

Dus al je onderwerpen zijn zich bewust van jou in plaats van heimelijk te worden betrapt?

"Er kunnen een paar incidentele foto's zijn, maar ik ben niet echt een straatfotograaf. Er zijn er misschien een paar in het Stranger-project omdat er een gevoel van rondzwerven was om de plek te proberen te begrijpen door de ogen van de denkbeeldige overlevende. Er is dus een beetje van allebei, maar ik cultiveer voornamelijk relaties met mijn onderwerpen. Deze projecten duren lang en het gaat vaak om tijd doorbrengen en persoonlijk leren kennen, niet alleen als fotograaf.”

Als vrouw kon je vrouwen in Saoedi-Arabië fotograferen voor Jeddah Diary op manieren die een man misschien niet had kunnen doen. Heeft het vrouw-zijn in deze branche je op andere manieren geholpen?

"Ik heb veel werk gedaan over vrouwen in relatief conservatieve samenlevingen, wat ik nooit zou hebben kunnen doen als ik zelf geen vrouw was geweest. Ik denk ook dat mensen meer open voor me zijn geweest omdat ik een vrouw ben, vaak alleen omdat ze me misschien niet zozeer zien als een professional, maar als een persoon.”

Je staat erom bekend dat je ‘combineert’ als het gaat om het formaat en de keuze van de camera. Hoe beslis je welke kit voor een project te gebruiken?

"Naarmate het formaat groter wordt, gaat het proces langzamer. Het gaat dus meer om het kiezen van de snelheid waarmee ik wil werken. Soms is het beter om langzaam en formeel te werken, soms moet ik meer improviseren en andere keren wil ik het combineren en op beide manieren werken.

"Ik heb vaak filmrollen gebruikt naast digitaal materiaal. Ik gebruik een Canon EOS 5D en Canon EOS 5D Mark II, waarmee ik wat meer vrijheid krijg, naast bijvoorbeeld een medium formaat camera. Je ziet dat bij Stranger; foto's met een rustiger gevoel worden op film gefotografeerd en daarnaast zijn er ook digitale foto's. Maar ik zou willen zeggen dat er een gevoelsmatige consistentie is, zelfs als ik volledig verschillende camera's en formaten gebruik.

"Ook is het soms leuk om gewoon te spelen. De opdracht ‘Deutschlandreise’ bijvoorbeeld, werd helemaal digitaal opgenomen, wat behoorlijk bevrijdend was, en dat werk voelt daardoor veel losser aan. Ik denk dat Canon EOS 5D daar uitstekend voor is. Ik heb de Canon EOS 5D Mark II altijd al leuk gevonden omdat deze eenvoudig te gebruiken is in alle situaties. Het is snel en je kunt gewoon doorgaan en je foto maken zonder veel gedoe. Ik koos deze camera in de eerste plaats vanwege hoe goed hij het doet bij weinig licht, waarbij film heel lastig is.”

En met welke objectieven combineer jij je doorgaans jouw Canon EOS 5D Mark II?

"Ik ben dol op de Canon EF 50mm f/1.2L USM voor portretten, hij heeft een prachtige kwaliteit en ik gebruik hem veel, want hij is ook heel veelzijdig voor andere opties. Ik gebruik de Canon EF 35mm f/1.4L II USM voor meer algemene dingen en documentaire beelden. Het Canon EF 40mm f/2.8 STM pancake-objectief maakt de camera lichter en is geweldig om hem discreter te maken.”

Klopt het dat je hebt leren duiken om het scheepswrak van de MV Dara uit de eerste hand te fotograferen?

“Dat klopt. Door mijn onderzoek vond ik een aantal duikers die wisten waar het scheepswrak was, dus ik leerde duiken en ze brachten mij er naartoe. Het was de eerste keer dat ik een duik nam in iets anders dan een zwembad, maar het was geweldig. Ik zwom eindelijk rond bij dit scheepswrak dat ik drie maanden lang had onderzocht, en het was heel ontroerend en buitengewoon adembenemend. De onderwaterfoto's van het scheepswrak, afgewisseld in het boek met beelden van de stad zoals ik die had gezien, hebben me geholpen te spelen met het idee van geheugen, verdrinking en het verleden.

"Voor de onderwaterfoto's heb ik de Canon EOS 5D Mark II gebruikt met een speciale waterbestendige onderwaterbehuizing, die in wezen leek op een dikke plastic zak. Ik kon zo ongeveer op de ontspanknop drukken, maar omdat ik geen toegang tot de keuzewieltjes had, moest ik de auto-modus gebruiken. Ik moest er gewoon op vertrouwen dat de camera goed zou werken in de auto-modus; één kopzorg minder dus.

"Een ander punt was dat ik voor de duik moest raden hoe donker het ongeveer op de bodem zou zijn. Ik zou de ISO-waarde bijvoorbeeld niet kunnen verhogen als ik eenmaal daar beneden was. Het was dus absoluut de juiste camera om daar te gebruiken."

Vond je het moeilijk om in de fotografie te stappen en het te gaan maken in de wereld van de kunstzinnige documentaire? Hoe heb je die uitdagingen overwonnen?

"Ik ben in de fotografie beland vanuit een journalistiek perspectief. In het begin was al het werk dat ik deed voor kranten en tijdschriften. Ik denk dat ik toen ontevreden werd over het alleen maar werken voor die media. De manier waarop fotografie tegenwoordig in die sector wordt gebruikt, geeft de fotograaf niet veel voldoening - het gaat dan om het illustreren van een stuk, het vullen van lacunes. Dus toen de kansen zich voordeden, begon ik te werken voor andere soorten klanten.

"Bijvoorbeeld, een opdracht voor een paar fotofestivals in Brighton, Engeland en Bombay, India, en een opdracht voor de Hull City of Culture, Engeland, waren veel meer bevredigend. Dat was omdat ze me de vrijheid gaven om iets te doen waar ik echt om gaf.

"Wat betreft de uitdagingen denk ik dat het moeilijk is voor ons allemaal, en er is geen duidelijk pad. Maar we moeten blijven zoeken naar kansen, naar verschillende manieren om onszelf te presenteren - idealiter op niet-traditionele manieren, aangezien de traditionele veel concurrentie kennen! "

Hoe heeft het lid worden van Magnum Photos jou gevormd?

"Ik ben gegroeid als fotograaf bij Magnum. Magnum heeft altijd een grote invloed op mij gehad. Ik ben zeer enthousiast over het vertellen van verhalen en geef de voorkeur aan fotoseries boven individuele foto's. Magnum heeft voor mij altijd gestaan voor het grotere geheel en dat is wat het zo speciaal maakt - het maakt duidelijk dat fotografen niet alleen maar foto's maken."

Wat zijn je toekomstplannen?

"Ik ben bezig met het afronden van een project over India en gender en seksualiteit, genaamd ‘In Private/Mumbai’. Ik ben ook meer aan het werk in het Verenigd Koninkrijk, maar ooit wil ik graag de draad van mijn verhalen over India weer oppakken. Het is iets waar ik steeds naar terugkeer. Het is gemotiveerd en geïnspireerd door mijn ervaringen van toen ik in India woonde - het gaat over de invloed van het Britse klassensysteem op de samenleving en het kastenstelsel daar, beschreven in kleinere verhalen. Ik heb ook wat meer persoonlijke projecten dichter bij huis, en natuurlijk niet genoeg tijd om ze allemaal af te maken."

Hoe is je carrière geëvolueerd terwijl de wereld van de fotografie veranderde?

"Ik leef voornamelijk van opdrachten, maar ik neem ook deel aan tentoonstellingen en maak boeken. Misschien leggen de boeken het best vast wat ik doe, en ja, dat is een beetje veranderd sinds ik begon. Mijn eerste boek heb ik gemaakt in 2012, dat is nog niet zo lang geleden, maar sindsdien is de wereld van het fotoboek explosief gegroeid. Ik denk dat hoewel het voor iedereen veel toegankelijker is geworden om een boek te maken, het ook veel moeilijker is om er bekendheid aan te geven in een zee van aanbod."

Heb je adviezen voor ambitieuze documentaire fotografen?

"Doe de dingen waar je echt om geeft en waar je van geniet. Je krijgt misschien niet de erkenning die je wilt of verdient, dus zorg ervoor dat je geniet van de reis. Als je dat doet, zal je werk beter en oprechter zijn en zul je je kansen om erkend te worden, vergroten.“