ARTIKEL
Het kantoor van Hope Production, in Parijs aan de oever van de Seine, draait op volle toeren. Als we hen ontmoeten, is het team bezig met het filmen van Woman, het vervolg op Yann Arthus-Bertrands indrukwekkende documentaire, Human. Woman wordt mede geregisseerd door Anastasia Mikova en zal zich, net als Human, focussen op intieme persoonlijke interviews die over de hele wereld zijn gefilmd.
Aan één muur van het kantoor hangt een kaart met de locaties waar het voornamelijk vrouwelijke team aan het filmen is. Ze rennen rond terwijl ze aan het bellen zijn, op toetsenborden tikken en de eigen studio binnenschieten om interviews af te nemen. Je krijgt het gevoel dat er iets belangrijks staat te gebeuren.
Tegen de tijd dat de opnames worden afgerond, zal het team bijna 50 landen hebben bezocht, waarbij honderden uren aan beeldmateriaal van interviews zullen zijn verzameld. Een team bestaande uit een journalist en een cinematograaf brengt twee of drie weken door in elk land en filmt tot 25 interviews met vrouwen. De producenten werken ook al maanden voor de reis nauw samen met plaatselijke journalisten, onderzoekers en NGO's om vrouwen met relevante verhalen te vinden en te informeren. Een aantal hiervan zijn 'gewone', anonieme vrouwen die nog nooit eerder zijn geïnterviewd, terwijl anderen vooruitstrevende publieke figuren zijn, zoals onderwijsactiviste Malala Yousafzai of de Mozambikaanse politica Graça Machel.
Registreer je apparatuur voor gratis advies van experts, onderhoud van apparatuur, toegang tot inspirerende evenementen en exclusieve aanbiedingen met Canon Professional Services (CPS).
Elke interviewer heeft richtlijnen die moeten worden gevolgd, waaronder een standaardset van ongeveer 50 vragen die aan elke vrouw worden gesteld, en andere vragen die zijn afgestemd op belangrijke kwesties in dat land, bijvoorbeeld abortus in Ierland of de genocide in Rwanda. De eerste vraag is altijd hetzelfde: "Vertel me een herinnering uit je jeugd." Dit zet de toon voor wat een intens ˈzelfreflecterendˈ proces is, aldus Anastasia, die de interviews voor haar rekening neemt, terwijl Yann de visuele reeksen creëert die de interviews met elkaar verweven. "Het gaat erom diep in jezelf te zoeken en te proberen te begrijpen wie je bent," zegt ze.
"Er is echt een 'voor' en een 'na' het interview", zegt Saskia Weber, een van de journalisten die aan de film meewerkt. Tot nu toe heeft ze vrouwen geïnterviewd in Ierland, Mexico, Rwanda en Parijs. "Na het interview omhelzen we, huilen we, lachen we. Sommigen van hen vertellen me dat het de eerste keer is dat ze hun verhalen hebben verteld. Ik herinner me nog dat een vrouw in Ierland me vertelde dat ze was verkracht. Ze had dit aan niemand verteld, zelfs niet aan haar man en haar familie. Ze voelde zich zo opgelucht en ze zei: 'Nu ga ik mijn leven veranderen'."
Het is de taak van de interviewer om de persoonlijke verhalen te ontdekken die het leven van vrouwen hebben gevormd - verhalen die hen uniek maken en die ze delen met vrouwen over de hele wereld. Het komt zelden voor dat iemand zich onmiddellijk op zijn gemak voelt en dergelijke verhalen vertelt. Normaal gesproken hebben ze tijd nodig om te ontspannen en de camera te vergeten. De meeste interviews duren daarom een uur of twee.
Maar, zegt Anastasia, als je "het verhaal" hebt gevonden, valt dat niet te ontkennen. De sfeer in de kamer verandert. "Ik ben in misschien 30, 40 verschillende landen geweest voor Human en toen Woman", zegt ze. "Vaak begreep ik de taal niet. Maar soms voel ik dat er iets gebeurt zonder dat de tolk me dat hoeft uit te leggen. Dat zijn de momenten die in de film worden vastgelegd."
Al het beeldmateriaal is opgenomen in 4K of beter. "4K is nu het minimum voor een ambitieuze film zoals deze. Huiddetails zijn echt ongelooflijk, met een goed objectief!" zegt Marco Strullu van Hope Production, die verantwoordelijk was voor alle apparatuur. "De Canon EOS C300 Mark II is echt een goede keuze. Deze camera is gebruiksvriendelijk, niet te groot, en de verhouding tussen de kwaliteit en de grootte van dailies is echt goed, omdat we kwaliteit nodig hebben, maar duizenden uren aan beeldmateriaal vastleggen."
Framing is ook een overweging. "We hebben ervoor gekozen om opnamen te maken in het breedste frame te maken dat mogelijk is met de EOS C300 Mark II: 4096 x 2160," legt Marco uit. "Met deze verhouding van 1,89 hebben we iets meer achtergrond kunnen vastleggen dan in UHD, dat een verhouding van 1,77 heeft. Dus tijdens de post-productie van de film in 1,77, kunnen we in elke scène een beetje pannen."
Voor elk interview worden er ook omgevingsbeelden gefilmd om een context te vormen. Dit kan het huis of de werkplek van de geïnterviewde persoon zijn, of een andere plek die voor haar belangrijk is. De B-camera is in veel gevallen een Canon EOS 5D Mark IV, die gebruikmaakt van Canon Log om opnamen te maken die zo veel mogelijk lijken op die van Cinema EOS-camera's en om een zo groot mogelijk dynamisch bereik vast te leggen (12 stops bij ISO400). Hierdoor worden natuurlijke resultaten behaald in situaties met veel contrast, zoals tijdens een interview, met de felbelichte geïnterviewde persoon voor een zwarte achtergrond.
Documentairemaakster Alice Aedy raakte geïnspireerd door één hartverscheurende foto en heeft nu als missie om een bijdrage te leveren, gewapend met haar Canon EOS C300 Mark II.
Met opnamen die in zoveel landen over de hele wereld plaatsvinden, met mogelijk zeer verschillende lichtomstandigheden en met veel verschillende teams, is het van essentieel belang dat het binnenkomende beeldmateriaal zoveel mogelijk hetzelfde is. Hope Production heeft daarom een zeer gedetailleerd protocolddocument van 24 pagina's opgesteld, waarin precies werd gespecificeerd wat er nodig was, inclusief camera-instellingen, belichting en de precieze studio-indeling. Dus waar ze ook naartoe gingen, van dorpen op het platteland tot grote steden, de opstelling in hun pop-upstudio was hetzelfde, om uniformiteit in het beeldmateriaal te garanderen. Een Canon EOS C300 Mark II met een Canon EF 70-200mm f/2.8L IS II USM als objectief werd op 2,6 meter afstand geplaatst van de stoel van de persoon die werd geïnterviewd. De kamer was altijd stil en donker, met een zwarte achtergrond. Aanwezig waren de vrouw, de interviewer, een cinematograaf en soms een tolk.
"Als ik de taal spreek", legt Saskia uit, "sta ik net achter de camera en kijk ik de vrouw direct in de ogen. Als dat niet het geval is, stel ik de vraag in het Engels of Frans en wordt deze vertaald door een tolk. Het duurt even. Afhankelijk van het land en of de vrouwen televisie kijken of niet, zijn de reacties erg verschillend. Sommigen begrijpen niet eens wat een camera is."
Alle journalisten die de interviews afnemen, zijn vrouwen. Dit is een bewuste beslissing van Anastasia. "We praten over menstruatie, over seksualiteit, over de relatie die we met ons lichaam hebben, en veel vrouwen zouden niet op dezelfde manier met een man durven praten", zegt ze. Een aantal van de cinematografen is echter mannen. "In sommige culturen is het heel belangrijk dat er alleen vrouwen in de kamer aanwezig zijn, terwijl het in andere culturen kan helpen om een man in je team te hebben, omdat de echtgenoot toestemming moet geven voor het interview," legt ze uit. "Het kan geruststellend zijn om er een man bij te hebben."
Dat gezegd hebbende, censureren ze de vragen nooit voor verschillende culturele omstandigheden, zelfs als het om absolute taboethema's lijkt te gaan. "Wanneer we in een land aankomen," zegt Anastasia, "zegt de tolk of vertaler over het algemeen 'In ons land hebben we het daar niet over' en dan zeggen wij 'Ja, natuurlijk'. Tijdens het interview stel je de vraag dan toch en zegt de tolk 'Nee, ik denk niet dat ik dat kan vertalen', maar dan dring je aan. Natuurlijk denken sommige vrouwen iets als 'Mijn God. Wat?' Maar wij maken geen uitzondering en het is me nog nooit gebeurd dat een vrouw iets niet wilde vertellen. Je beseft dat er dingen zijn waar nooit over wordt gepraat, maar als het hek eenmaal van de dam is, is er zoveel om erover te zeggen."
Het verloopt niet altijd soepel. "Ik herinner me een vrouw die erg enthousiast was om te worden geïnterviewd, maar ze kon het niet", zegt Marion Gaborit, die als interviewer en cinematograaf in België, Roemenië, Frankrijk en op de Filipijnen heeft gewerkt. "Ze beantwoordde mijn vragen nooit. Ik vroeg naar haar echtscheiding en ze begon over de geboorte van haar dochter te praten. Na 45 minuten gaf ik het op."
Soms besluiten vrouwen dat ze niet willen dat hun interview wordt gebruikt - een beslissing die altijd wordt gerespecteerd. "Een vrouw vertelde me geweldige verhalen," herinnerd Saskia zich. "Ze zei dat ze tijdens haar 10e zwangerschap aan het kaarten was met een vriend toen de bevalling begon. Ze zei tegen haar baby, 'Rustig aan, ik moet het spel afmaken!' Een week later zei ze: 'Het spijt me. Verwijder het interview alsjeblieft'. Dus dat hebben we gedaan."
Meestal is het interview echter een lonende ervaring voor zowel de interviewer als de geïnterviewde. "Ik heb veel geleerd dankzij dit project," zegt Marion. "Ik voel me bevoorrecht, want we delen niet alleen woorden in een interview, het is een heel specifiek moment." Saskia is het ermee eens. "Voordat ik voor Woman kwam werken, zag ik een therapeut, maar ondertussen ben ik daarmee gestopt", zegt ze. "Door al deze vrouwen te interviewen, begon ik me zelfverzekerder te voelen. Ze hebben me sterker gemaakt."
In Parijs is Clochette, een van de weinige vrouwelijke taxichauffeurs in de stad, net klaar met haar Woman-interview met Saskia, dat werd gefilmd door Marion. "Het ging echt goed", glimlacht ze. "Het was een fantastische ervaring, echt bevredigend. En dat zal ook gelden voor alle vrouwen die de film zien." Saskia is van mening dat de film een positieve verandering teweeg kan brengen: "Ik hoop", zegt ze, "dat iedereen die de documentaire ziet één verhaal zal vinden waardoor hij of zij hun houding ten opzichte van vrouwen verandert - in hun gezin, op het werk, op straat, in de metro: overal."
Geschreven door
De onmisbare uitrusting voor het filmen van een internationale documentaire
De EOS C300 Mark II legt prachtig 4K/Full HD-video vast met een ongelofelijk dynamisch bereik van wel 15 stops. De XF-AVC-indeling met 410 megabits per seconde "is de perfecte balans tussen kwaliteit en formaat", zegt Thomas Lavergne, regisseur van post-productie voor Woman.
Deze full-frame DSLR met 30,4 Megapixel legt zelfs bij extreme contrasten ongelofelijke details vast. De 4K-video levert opnamen in ultrahoge resolutie in de DCI-standaard (4096 x 2160). Dit was de B-camera voor Woman, waarbij Canon Log opnamen leverde die zo dicht mogelijk bij de opnamen van Cinema EOS-camera's lag, met een groot dynamisch bereik.
Een krachtig telezoomobjectief met een duurzaam ontwerp, een 4-stops beeldstabilisator en UD-objectiefelementen (Ultra-low Dispersion) voor hoog contrast en natuurlijke kleuren. In het opnameprotocol voor Woman werd dit objectief gebruikt in combinatie met de C300 Mark II, op 2,6 meter afstand van de stoel van de persoon die werd geïnterviewd.
Een professioneel 200-400 mm f/4-objectief met ingebouwde 1,4x-extender die de brandpuntsafstand vergroot tot 280-560 mm. Een 4-stops beeldstabilisator voor haarscherpe beelden en intuïtieve knoppen voor verbeterde handzaamheid. Dit objectief is gebruikt door het Woman-team om enkele omgevingsbeelden in de openlucht vast te leggen.
ARTIKEL
De Franse filmmaker praat over zijn carrière en onthult hoe hij de wereld hoopt te veranderen.
ARTIKEL
De filmmaker praat over haar visie voor Woman, die ze samen met Yann Arthus-Bertrand heeft geregisseerd en geproduceerd.
ARTIKEL
Een kijkje in de montagekamer van Woman laat zien hoe het team het hoofd bood aan enkele technische uitdagingen in het postproductieproces om een samenhangend geheel te maken van de interviews.
ARTIKEL
Moet je altijd in 4K opnemen om je werk toekomstbestendig te maken? Een videospecialist van Canon deelt zijn toptips.
Klik hier voor inspirerende verhalen en het laatste nieuws van Canon Europe Pro