'The Confession Tapes': achter de schermen van een tv-serie over waargebeurde misdaden

We kennen het basisidee achter 'The Confession Tapes', maar kun je ons meer vertellen over waar de serie precies over gaat?
'The Confession Tapes' gaat over zes moordzaken in de VS tussen de jaren 80 en de vroege jaren 2000. In elke zaak werd de beschuldigde veroordeeld op basis van een bekentenis die ze later introkken omdat ze beweerden gemanipuleerd te zijn tot ze zelf geloofden dat ze schuldig waren. De serie gaat over de mogelijkheid om een valse bekentenis af te leggen onder dwang van het verhoor. Het komt neer op psychische marteling.

Hoe raakte je betrokken bij het project?
Kelly Loundenberg, de bedenker en regisseur, stuurde me haar voorstel en sprak me erover aan. Ik was meteen aan boord. Ik vond het idee fascinerend. Dat was ongeveer zes maanden voor de productie begon.

Kregen jullie de opdracht om deze serie te maken voor jullie werk begon of pas later?
Pas later. De uitvoerend producent, James Graves, introduceerde Kelly bij Netflix. Ze ging naar een vergadering om haar idee voor te stellen en zij vonden het geweldig. Op dat moment had ze al zo'n elf maanden onderzoek achter de rug en praatte ze met Larry DeLisle, een man die ervan beschuldigd werd zijn vier kinderen te hebben vermoord door zijn auto in de Detroit River te rijden in 1989. Hij zou verschijnen in de aflevering 'Down River', de zevende in de reeks.

Wat waren jouw doelen als Director of Photography tijdens het filmen?
Ik wilde de kijker het gevoel geven dat hij werd ondervraagd. Ik wilde het publiek even in de huid van de beschuldigde doen kruipen. Wat zou jij doen, hoe zou jij reageren, wat zou je tegen de politie zeggen als je zelf in de schoenen van die persoon stond? De serie gaat over valse herinneringen en hoe onze eigen hersenen ons voor de gek kunnen houden. Zoals de advocaat van Karen Boes, een van de veroordeelden, het verwoordt in haar aflevering: "Iedereen heeft een breekpunt". Als je genoeg wordt gemanipuleerd, begin je je op een bepaald moment dingen te herinneren die je niet hebt meegemaakt. Dat kan ons allemaal gebeuren. Voor Karen, die een onvoorwaardelijke levenslange gevangenisstraf uitzit, leidde dat ertoe dat ze de moord op haar veertienjarige dochter bekende.

Wilde je conclusies trekken over onschuld of wilde je eerder vragen stellen waarop geen gemakkelijk antwoord bestaat?
Kelly wil iedereen een stem geven. Ze verdraait geen woord van de feiten of de mensen die ze interviewt. Ze wil liever dat de kijker zelf beslist op basis van wat hij ziet in plaats van zelf een standpunt op te dringen.

Hoeveel interviews waren er en hoe hebben jullie die gefilmd?
Dat weet ik niet precies, maar het moeten er minstens 50 zijn geweest! En het was niet eenvoudig om al die mensen te pakken te krijgen. We hadden een heel onderzoeksteam in Los Angeles en moesten ook ter plaatse onderzoek doen. We wilden elke kant van de zaak aan het woord laten komen: de verdediging, de aanklager, de getuigen, de jury, de politie en de ondervragers die betrokken waren bij de bekentenis. Kelly en ik wilden ervoor zorgen dat alle interviews er hetzelfde uitzagen: vrij plat en symmetrisch in een ruimte. Ik liep een woning of kantoor binnen, of keek rond op straat of in een café als we daar zouden filmen, en zocht er de meest geschikte achtergrond. We hadden meestal erg weinig tijd om alles op te stellen, dus was het belangrijk dat we een mentaal beeld hadden en snel werkten. We hadden dus flexibele en veelzijdige apparatuur nodig.

Welk materiaal gebruikte je?
We hebben de hele serie gefilmd met een Canon EOS C300 Mark II en Canon CN-E15.5-47mm T2.8 L S/SP- en Canon CN-E30-105mm T2.8 L S/SP-objectieven. 

Waarom koos je voor de EOS C300 Mark II?
Ik film graag documentaires met de C300 Mark II omdat deze een uitstekende beeldkwaliteit heeft, ik er gemakkelijk mee kan rondreizen en de camera eenvoudig door één persoon te bedienen is. We moesten voor dit project van de westkust naar de oostkust reizen, door het noorden van New York en Georgia, tot in Vancouver in Canada. We bezochten 15 steden in 50 dagen tijd. Met een volledig pakket voor twee camera's en vier mensen was dat een hele uitdaging, maar de C300 Mark II was ideaal voor dit werk: hij nam niet veel plaats in beslag en was veelzijdig. De kleurenruimte van Canon is ongeëvenaard voor deze prijs. De huidtinten zijn levendig en goed afgerond en het beeld is niet overdreven scherp, zoals bij veel andere digitale camera's.

Voor welke uitdagingen kwamen jullie te staan en hoe hebben jullie ze overwonnen?
Het hele proces was moeilijk en erg emotioneel. Het was niet eenvoudig om mensen te pakken te krijgen voor een interview, filmlocaties te regelen en alle sfeerbeelden te filmen die we nodig hadden voor het visuele verhaal. Het heeft veel moeite gekost, maar het was het meer dan waard om het verhaal van deze mensen te vertellen.

Heeft de ervaring je persoonlijk beïnvloed?
Het heeft me echt doen inzien hoe dringend het strafrechtelijke systeem in de VS moet worden opgelapt. En hoe gemakkelijk iemand die aan het verkeerde uiteinde van dat systeem belandt, er volledig in verdrinkt als hij of zij geen financiële of andere middelen heeft om eruit te komen. Ik ben blij dat ik deel mocht uitmaken van dit project, want ik vind dat dit probleem moet worden aangekaart in onze samenleving. 

Tot slot: welk advies zou je geven aan lezers die een carrière willen beginnen in de filmwereld?
Ga naar buiten en film. Film zoveel je kunt, want je leert alleen door te doen.

Neem een kijkje op de productpagina van de Canon EOS C300 Mark II voor meer informatie.