Een burn-out overwinnen: fotografen over het onderhouden van je mentale welzijn

Fotografie kan stressvol en zelfs angstwekkend zijn. Of je nu fotojournalistiek of reclame, bruiloften of sport fotografeert, je staat onder druk om binnen de tijd opmerkelijke beelden te leveren. Lange dagen of maanden reizen, vaak alleen, met misschien wel schokkende verhalen, kunnen een zware last zijn. Voeg hier het financieel onzekere aspect van freelance werk aan toe, iets wat velen in de nasleep van COVID-19 goed hebben gevoeld, en het is duidelijk waarom veel freelance fotografen een burn-out krijgen.

"Als ik niet voor mijn geestelijke gezondheid zorg, kan ik mijn werk niet effectief doen", zegt Anastasia Taylor-Lind, een Londense fotojournaliste en TED Fellow die voor internationale mediakanalen en NGO's verslag heeft gedaan over conflicten in de wereld. "Zonder zelfbewustzijn en een zekere mate van emotionele en mentale stabiliteit zijn we niet in staat om de verhalen van andere mensen te verwerken en verder te vertellen."

Om aan te sluiten bij de Dag van de Psychische Gezondheid bevatte de Shutter Stories-podcast van Canon een discussie over stress en angst met presentator Lucy Hedges en fotografen Anastasia en Tasneem Alsultan, een documentairefotograaf uit Saoedi-Arabië die zich voor The New York Times en National Geographic richt op mensenrechten en sociale kwesties. Hier wisselen ze ervaringen uit en bespreken ze manieren om met een burn-out om te gaan, en onthullen ze hun verwachtingen, op weg naar een meer meelevende, zorgzame beeldindustrie.

Hoor meer van het gesprek in deze aflevering van de Shutter Stories-podcast van Canon:

Anastasia's ervaring was ongeveer hetzelfde. "Toen de pandemie begon, werden alle opdrachten die ik voor de daaropvolgende maanden had gepland, geannuleerd of in de wacht gezet," zegt ze. "Ik moest mezelf de echt moeilijke vraag stellen: als ik geen fotograaf ben, wie ben ik dan wel?

"En natuurlijk gaat het bij fotograferen niet alleen om eropuit gaan en foto's maken, er is nog zoveel meer werk te doen. Dus was ik in het begin bezig met mijn belastingaangiftes, het updaten van mijn website en de administratie doen om me bezig te houden, en verder probeerde ik plezier te krijgen in kleine dingen. Ik rijd paard, ik zorg voor de puppy van mijn broer, ik maak lange wandelingen, doe aan yoga en probeer gewoon aanwezig te zijn."

Wordt de foto-industrie beter in het behandelen van haar freelance fotografen?

"Ik ben optimistisch en ik zie langzaam maar zeker verandering in onze sector," zegt Anastasia. "De mythe van de fotograaf, en in het bijzonder de oorlogsfotograaf als de tragische held is de heersende mythe in deze foto-industrie. We vieren het nemen van risico's en we idealiseren en verheerlijken hett idee dat we als kunstenaars moeten lijden voor ons vak. Naarmate de foto-industrie zich losmaakt van deze traditionele verhalen en diverser wordt, zie ik meer openheid. Hoe meer ik zeg: 'Dit zijn de dingen waar ik moeite mee heb,' hoe meer ik mensen hoor zeggen: 'Dat heb ik ook.'

"In 2017 heb ik de Rohingya-crisis in Bangladesh vastgelegd. Ik werd door Human Rights Watch gestuurd om de verhalen van de overlevenden van het bloedbad in de vluchtelingenkampen te documenteren en vast te leggen," voegt Anastasia toe. "En toen ik terugkwam, kreeg ik voor het eerst in mijn professionele leven een debriefingsessie aangeboden met een hulpverlener. Het herinnerde me eraan hoe zorgvuldig ik moet zijn om voor mezelf te zorgen, maar ook hoe belangrijk het is om voor mezelf te zorgen in het kader van mijn werk als fotograaf. Het is zowel een professionele als een persoonlijke verplichting."

Welk advies zou je geven aan fotografen of videomakers die het moeilijk hebben?

"Besef dat je niet alleen bent," zegt Tasneem. "Het is geen probleem om een deel van de kwetsbaarheid die je hebt te delen, omdat zoveel mensen dat zullen waarderen en ze er voor je zullen zijn. We hoeven de stappen van de mensen voor ons niet te volgen, als het niet altijd goed en juist is. We kunnen dat goedmaken. Vooral in deze tijd denk ik dat het echt belangrijk is om bescheiden te blijven."

"Trainen", zegt Anastasia. "Gebruik je lichaam om je geest te genezen, te kalmeren en te helpen. Voor sommige mensen is dat hardlopen of het maken van lange wandelingen of een ander soort sport, iets wat je fysiek en mogelijk niet mentaal bezighoudt. Fotografie zit namelijk grotendeels in je hoofd en je denkt over dingen na en ziet ze ook voor je."

Is er iets waarvan je zou willen dat je het anders had gedaan in het verleden?

"Eerder met een therapeut praten," zegt Tasneem. "In mijn cultuur wordt het echt afgekeurd om te zeggen dat je emotionele problemen hebt. Het is iets waar mensen zich voor schamen."

"De verandering die ik wil zien," zegt Anastasia, "is om het niet over te laten aan jonge fotografen om dit zelf uit te zoeken, maar het creëren van een zorgzame en vriendelijke fotografie-gemeenschap. Zodat het nemen van risico's en schadelijk gedrag van de generaties voor ons, wanneer ze stress en trauma's hebben ervaren, niet worden aangemoedigd of doorgegeven aan de volgende generatie."