Sinds 2014 heeft Brent de school drie keer bezocht. Ook dit jaar wil hij er opnieuw heen. Hij blijft er telkens vier of vijf dagen en probeert er zo onopvallend mogelijk te zijn. Hij observeert en documenteert het leven van de mensen daar en neemt daarna formele portretfoto's van de jongeren. "Ik wil de school niet storen, ik wil er alleen stilletjes sprekende foto's maken", legt hij uit.
Een portretfoto maken van iemand die niet kan zien, is een hele uitdaging. Als de persoon ooit kon zien, heeft hij of zij misschien ooit een foto gezien, maar bij mensen die blind geboren zijn, kost het Brent meer moeite om uit te leggen wat hij precies doet. "Ik moet het uitleggen op een manier die ze kennen uit hun eigen leefwereld", vertelt hij.
"Ik gebruik vaak de tastzin om het concept uit te leggen. Dan zeg ik: als je je vader of moeder aanraakt, dan weet je wie die persoon is. Deze camera is een machine waarmee we op een andere manier de informatie kunnen overbrengen die jij met je handen voelt."
Brent leerde de albinojongens beter kennen naarmate ze ouder werden. Hij kijkt uit naar de dag wanneer ze afstuderen, een leuke baan vinden in de Indiase samenleving en een aangenaam leven kunnen opbouwen. Maar wat vinden zij ervan dat ze worden gefotografeerd? "Ze zijn even nieuwsgierig naar mij als ik naar hen. Ik schenk die jongens aandacht. Dat maken ze niet vaak mee. Veel blinde mensen zijn het gewend om aan de zijlijn te blijven staan, ze staan nooit in de kijker."