Paolo Verzone over de reclamecampagne die de elementen overwon

Hoe geef je een gevoel van comfort weer in een van de meest ongastvrije klimaten ter wereld? Dat was de uitdaging waarvoor Canon Ambassador Paolo Verzone zich eerder dit jaar gesteld zag, toen hij een maand doorbracht op het eiland Qeqertarsuaq voor de westelijke kust van Groenland. Paolo documenteerde ieder stadium van dit mammoetproject, waarbij een enorme ijsbreker, een groep wetenschappers, drie avontuurlijke verwarmingsinstallateurs en een team sledehonden in een sneeuwstorm betrokken waren.

"Je bent met je crew een maand lang op een bizarre, magische plek. Je moet heel goed samenwerken, anders overleef je het niet", zegt Paolo vlak na zijn terugkeer over de telefoon in Italië. Het meedogenloze terrein op het eiland was niet geschikt om er zomaar onbekommerd op uit te trekken, en alles, van het vervoer tot de manier waarop we met de camera's moesten omgaan, moest zorgvuldig worden gepland en uitgevoerd om het project te laten slagen.

Hoe is Paolo bij een dergelijke missie verzeild geraakt? Het begon allemaal een paar maanden eerder, toen Ariston, een internationale, in Italië gevestigde producent van verwarmings- en warmwateroplossingen, een fotograaf nodig had voor hun wereldwijde reclamecampagne, de Ariston Comfort Challenge, ontwikkeld door J. Walter Thompson Italy. Aristons uitdaging bestond uit het bouwen van een huis voor onderzoekers van de universiteit van Kopenhagen, de Ariston Comfort Zone, zodat ze warm zouden blijven in de extreme winterkou. Paolo had de taak om alles vast te leggen: de lange reis naar het eiland Qeqertarsuaq, de trips om het bouwmateriaal op te halen in de haven, het moeizame bouwproces en alle tegenslagen als gevolg van het weer.

Het team fotografeerde en filmde een aantal dagen op de bevroren zee, en dat was gevaarlijk omdat de omgeving steeds verandert. "Stukken ijs die eruit zien alsof je er veilig overheen kunt lopen, kunnen heel snel smelten. We gingen op stap met lokale bewoners, en zij prikten soms met hun stokken in delen van het ijs die er veilig uitzagen. De stokken gingen er dwars doorheen. Voor een leek ziet het er allemaal hetzelfde uit, en dat was doodeng", zegt Paolo.

Maar er waren nog meer gevaren tijdens de reis. "Soms vonden we sporen van ijsberen die volgens de Inuit nog vers waren. Ze zeiden: 'Pas op, want ijsberen verstoppen zich in spleten in het ijs zodat ze je in de gaten kunnen houden. Ze willen je opeten, en zijn waarschijnlijk niet verder weg dan 500 meter.'"

Een steeds veranderend landschap vastleggen

In fotografisch opzicht zorgden het weer en de vele ijsbergen voor een aantal uitdagingen. "De omgeving veranderde iedere dag, heel anders dus dan een studio waarin je alles kunt voorbereiden. Als je een ijsberg staat te fotograferen en er steekt een harde wind op, dan is alles op slag anders. Je moet je dus aanpassen aan de omgeving", zegt Paolo.

Omdat er vertegenwoordigers van het reclamebureau waren meegereisd, kon Paolo overleggen over onverwachte omstandigheden en de opdracht aanpassen. "We hadden gehoopt op lichte sneeuw, maar we kregen een zware sneeuwstorm die dagen duurde. Dat was veel interessanter. Ik had een gedetailleerde opnamelijst, maar we hadden ons voorbereid op lichte sneeuw. Uiteindelijk moesten we de opnamelijst aanpassen vanwege de sneeuwstorm, dus ik denk dat nog maar 50% van de lijst overeenkwam met de oorspronkelijke opdracht", zegt Paolo.

Het transport van de bouwmaterialen per hondenslee, van de haven naar de plek waar het huis zou worden gebouwd, was een bijzonder uitdagend onderdeel van Paolo's reportage. "Stel je voor, het was laat in de avond, -17 °C en het sneeuwde behoorlijk. De honden waren in beweging, en het was donker", zegt Paolo.

Voor deze extreme situaties gebruikte hij de Canon EOS-1D X Mark II, die volgens hem perfect is voor het volgen van bewegende onderwerpen in het donker. "Het onderwerp bewoog razendsnel, en ik moest alles in hoog tempo vanuit verschillende hoeken vastleggen omdat het zo koud was dat je niet lang buiten kon blijven. Je moet bij slecht zicht kunnen blijven reageren op dingen die in een flits gebeuren, en deze camera was perfect. Je kunt de ISO-waarde heel hoog zetten zonder dat er ruis ontstaat."

Soms ging Paolo plat op de grond liggen. Hij probeerde weg te vallen tussen de rotsen om uit het zicht te blijven van de drone die de ploeg van bovenaf filmde. Op andere momenten volgde hij zijn onderwerp op een sneeuwscooter terwijl het in beweging was.

Paolo had ook zijn Canon EOS 5DS R meegenomen, voor ongelofelijk gedetailleerde portretten onder meer gecontroleerde omstandigheden, en zijn Canon EOS 5D Mark IV, zijn favoriete camera in de meeste andere situaties met weinig licht. "Die camera heeft een sensor die kan reageren, en de beeldkwaliteit is fantastisch", zegt Paolo. "Je kunt zonder de minste ruisproblemen naar ISO6400, en dan heb je een foto die nog maar een paar jaar geleden alleen mogelijk was met ISO800 of lager. Je krijgt dus veel betere resultaten dan met andere camera's onder dezelfde omstandigheden. Dat verandert de manier waarop je een foto neemt, omdat de camera zich aan jou aanpast in plaats van dat jij je moet aanpassen aan de camera."

Technieken om te fotograferen in het poolgebied

Voor het vastleggen van de cruciale nachtelijke beelden van het materiaaltransport per hondenslee vertrouwde Paolo vooral op zijn twee zoomobjectieven uit de professionele L-serie van Canon, de Canon EF 24-70mm f/2.8L II USM en de Canon EF 100-400mm f/4.5-5.6L IS II USM. "Op het laatst begon het belangrijkste personage, één van de installateurs, met de honden te spelen. Dat betekende dat ik op twee niveaus moest werken. Ik moest mijn hoofdpersoon van dichtbij volgen, en het verhaal van de scene van veraf vertellen. Ik had geen tijd om objectieven te verwisselen, dus ik moest de twee opnamesessies binnen twintig seconden met hetzelfde objectief kunnen doen."

Paolo gebruikte twee camerabody's om flexibel te kunnen zijn, één voor ieder objectief. "Als de honden ver weg waren, gebruikte ik de 100-400mm, maar omdat ze zo snel zijn moest ik op een bepaald moment overschakelen op de 24-70mm om ze van dichtbij te kunnen vastleggen. Je kunt het verloop van het verhaal perfect volgen, vanaf het moment dat ze ver weg zijn totdat ze je tot op 20 cm zijn genaderd." Bij het fotograferen van de bewegende honden in het donker legde Paolo de focus op één punt. "Ik wilde de Canon EOS-1D X Mark II gebruiken, omdat die heel goed kan focussen bij weinig licht. Zelfs als het helemaal donker was, had ik genoeg aan het licht van één van hoofdlampen van de installateurs, of ik scheen met mijn zaklamp op het onderwerp. Meer heeft de camera niet nodig om scherp te stellen en door te blijven gaan."

Hoe breng je comfort in beeld?

Toen de Ariston Comfort Challenge eenmaal afgelopen was, kregen de wetenschappers van de universiteit van Kopenhagen een knus en goed verwarmd huis op het ijs, zodat ze hun onderzoek comfortabel konden uitvoeren. Om dat comfort in beeld te brengen, benadrukte Paolo het contrast tussen het extreme klimaat en het warm verlichte huis. "Het huis biedt bescherming en warmte in een omgeving die koud en donker is. Het belangrijkste onderwerp bevindt zich buiten, maar het huis is een veilig toevluchtsoord op de achtergrond", legt hij uit.

Telkens wanneer Paolo de ijzige poolkou verruilde voor de warmte binnen moest hij voorkomen dat zijn camera's doornat werden door condensatie. Voor hij zijn camera's vanuit de buitentemperatuur van -17 °C naar binnen bracht, legde hij ze een paar uur in een overgangsruimte van -5 °C.

"Je moet een camera nooit direct mee naar binnen nemen vanuit -17 °C", zegt Paolo. "Als het niet anders kan, stop je hem in een goed afgesloten plastic zak. Verpak de camera als je buiten bent in de plastic zak, en sluit hem goed af voor je hem mee naar binnen neemt. De condens vormt zich dan op de buitenkant van de zak. Daarna moet je twee uur wachten voor je hem weer openmaakt, anders is de camera binnen een seconde nat."

Het was maar goed dat het huis warm en comfortabel was, want het team strandde op Qeqertarsuaq. Nadat de opdracht was afgerond, moesten ze nog tien dagen op het eiland doorbrengen. "We moesten de terugreis uitstellen omdat we vast kwamen te zitten. De storm was zo hevig dat de helikopers niet konden vliegen. De boten gingen de zee niet op, omdat het eiland omringd was door ijs. Iedere dag gingen we naar de heliport om te vragen of er die dag een helikopter zou komen, en iedere dag kregen we weer te horen dat we het morgen opnieuw moesten proberen. Ik had dus volop tijd om te wandelen en te genieten van het magische maar angstaanjagende landschap", zegt Paolo.