Vrouwen in de fotografie: Allison Joyce "kon niet alleen maar toekijken"

Allison Joyce gaat met haar werk dieper in op verhalen over mensenrechten, seksegerelateerde kwesties en empowerment die het beeld van Zuid-Azië als arme, verdeelde regio weerleggen. De Canon-fotograaf verruilde in 2009 de nieuwsredacties in het bruisende New York voor een leven als correspondent (een freelance fotojournalist die regelmatig bijdragen levert aan nieuwsorganisaties) in Bangladesh en India voor Getty Images, internationale publicaties, persbureaus, commerciële klanten en NGO's. Al snel raakte ze door haar fysieke aanwezigheid steeds meer betrokken bij haar onderwerpen. Hier vertelt ze over de dunne scheidslijn tussen haar werk als fotojournalist en als actievoerder.

Allison groeide op in Boston en begon haar carrière in New York als fotograaf voor de Daily News en de New York Post, waar ze zich bezighield met lokale nieuwsonderwerpen. "Een dag kon bestaan uit een groot nationaal verhaal, een persconferentie, een kat in een boom, een portretsessie en een restaurantbeoordeling. Het was een fantastische leerschool," vertelt ze.

Maar in 2009 besloot Allison New York te verlaten en naar Zuid-Azië te gaan, waar ze aan de slag ging als correspondent. "Ik trok zes maanden alleen door de regio, terwijl ik werkte aan fotoreportages in India en Bangladesh. Hier kon ik langere tijd met een klein budget rondreizen om het soort verhalen te maken dat ik wilde vertellen. Die zes maanden hebben mijn leven veranderd. Ik realiseerde me dat ik geen freelancer in de VS wilde zijn. Ik wilde verhalen vertellen in Zuid-Azië. En sindsdien reis ik heen en weer tussen Bangladesh en India."

Onverwachte verhalen

De Bengalese surfmeisjes

Allisons project over tienermeisjes in Bangladesh die leerden surfen ging in 2014 de hele wereld over, via tijdschriften zoals TIME en National Geographic. "Het begon als een kleine opdracht over de surfscene in Cox's Bazar voor Getty," legt ze uit. "Ik heb drie of vier dagen lang de mannen op de surfclub en in hun dagelijks leven gefotografeerd. Enige tijd later hoorde ik echter dat een van de jongens de strandmeisjes (die snacks en souvenirs verkopen) onder zijn hoede had genomen en ze leerde surfen en skateboarden. Zulke meiden was ik in Zuid-Azië nog niet eerder tegengekomen. Als ze op het strand werden lastiggevallen, vochten ze terug. Ik was diep onder de indruk. Ik was destijds nog maar net in Bangladesh, maar ik ontdekte al snel hoe patriarchaal het land was, en dus dacht ik bij mezelf: "Wauw, die surfende meiden vormen een geweldig verhaal.'

"Het groeide uit tot een langlopend project en ik bezocht ze een paar keer per jaar. Al snel bleek dat ik niet alleen toeschouwer kon en wilde zijn. Afgelopen jaar en het jaar daarvoor, toen de meisjes niet genoeg geld verdienden om hun gezinnen te onderhouden, ben ik een fondsenwervingswebsite begonnen, om geld in te zamelen voor eten."

De meeste mensen vinden het niet kunnen als je als fotojournalist betrokken raakt bij je onderwerp, maar Allison is pragmatisch. "Ik heb het verhaal beïnvloed en daar ben ik gewoon heel open over. Lange tijd was ik een fotojournalistieke purist, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Je bent op de eerste plaats mens en als je iemand ziet verhongeren, dan moet je een beslissing nemen."

Kwetsbare meisjes en vrouwen helpen

Naast haar langlopende, emotioneel intense project met de Bengalese surfmeisjes, heeft Allison ook een aantal dankbare eenmalige opdrachten gedaan. In 2016 werd ze door het tijdschrift Marie Claire naar het Veerni-instituut gestuurd. Dit is een particuliere liefdadigheidsinstelling in het Indiase Rajasthan, waar potentiële kindbruiden uit plattelandsdorpen worden geholpen.

"De meisjes krijgen onderdak, les en gezond eten en worden naar een geweldige privéschool gestuurd. "Ik vond het fijn om aan dat verhaal te werken, want meestal krijg je alleen te horen wat er misgaat." Veel meisjes die het internaat hebben doorlopen, zijn doorgestroomd naar het hoger onderwijs en hebben zelfs een beurs gekregen om hun universitaire studie te bekostigen.

Inmiddels is Allison helemaal ingeburgerd in Zuid-Azië en zet ze zich enthousiast in voor haar projecten. "Ik heb de afgelopen jaren het geluk gehad dat ik opdrachten kon aannemen waarbij een redacteur me mailt en vraagt 'Kun je dit verhaal doen?', en in deze regio is dat steevast iets waar ik om geef.

"Ik heb een beurs van een NGO gekregen waarmee ik de afgelopen zeven maanden heb kunnen werken aan een verhaal over mensenhandel. Het is voor het eerst dat ik de financiële middelen heb om een verhaal zo lang en zo diepgaand uit te kunnen spitten."

Bangladesh mag dan klein zijn, maar dankzij Allison Joyce en haar werk blijven we aandacht houden voor het land en de bevolking.