David Gerard talks to a young girl during an event at Rugby World Cup 2023
RWC

Inside View – Artikel 3

Vechten voor de toekomst

Spelers op het Wereldkampioenschap rugby 2023 inspireren de volgende generatie

10 min
Er is een kant aan rugby die je zelden ziet. Daarom geven we spelers op het Wereldkampioenschap rugby 2023 de ruimte om hun eigen verhaal op hun eigen manier te vertellen. In dit tweede artikel van onze Inside View-serie plaatst de Portugese coach David Gérard rugby in een ander daglicht. Hij vertelt hoe de tegenspoed in zijn jeugd hem hielp om zijn leven op te bouwen, nooit in zijn comfortzone te blijven en zijn spelers en omgeving altijd iets mee te geven.

"Weglopen was geen oplossing. Als ik wegliep, bleef alles hetzelfde. Ik moest de confrontatie met hen aangaan."

David Gérard heeft het niet over zijn tijd als professioneel rugbyspeler voor Bordeaux, Toulouse of Northampton. Hij heeft het over de gewelddadige bendes die het in zijn jeugd op hem gemunt hadden in de straten van zijn woonplaats Toulon.

"Ik moest vechten, niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik geen keus had", zegt hij. "Je loopt door de stad en vier, vijf, zes mensen springen boven op je, alleen maar om te vechten. Je moet zo snel mogelijk opgroeien, want als je nog denkt als een kind, vernietigen ze je."

David, nu coach van Portugal, besloot dat het zinloos was om weg te rennen. Hij moest zijn aanvallers recht in de ogen kijken, dat was de enige manier. Deze vroege les heeft hij zijn hele leven meegedragen en heeft hem geholpen de persoon en mentor te worden die hij nu is.

Ik moest de confrontatie met hen aangaan."

Als je begrijpt waar iemand vandaan komt, krijg je een beter beeld van wie ze zijn geworden. In het geval van David is het iemand die veerkrachtig, grappig en vriendelijk is, die nooit de weg van de minste weerstand kiest en die altijd iets teruggeeft.

ALLES ACHTERLATEN

Om te begrijpen wie David is en hoe hij Europees kampioen en coach van Portugal werd tijdens de het Wereldkampioenschap rugby in 2023, moeten we teruggaan naar waar hij vandaan komt: een moeilijke wijk in Toulon.

"Ik kom uit een arm gebied", zegt hij. “Rugby is niet zomaar een sport, het is echt een onderdeel van me.” Als tiener zag David rugby niet als een hobby, maar als iets dat hem uit de armoede kon halen en uit het regelmatige geweld dat hij op straat tegenkwam. 

"Het heeft mijn leven gered", zegt hij schouderophalend. En ook dat van mijn familie.” Toen hij 17 was, schokte hij zijn familie en vrienden door zijn woonplaats te verlaten en te tekenen bij Bordeaux, op bijna 500 kilometer afstand. "Als ik in Toulon was gebleven, was ik in de problemen gekomen", zegt hij. "De meeste clubs in Frankrijk wilden dat ik bij hen tekende. Als ik niks had gedaan, zou dat de slechtste keuze in mijn leven zijn geweest.

"Soms moet je niet de gemakkelijkste weg kiezen als je iets groots wilt bereiken, iets echt groots. Ik moest uit mijn comfortzone gaan en verloor mijn familie, want door weg te gaan raakte ik alles kwijt."

Iedereen moet zijn eigen verhaal kunnen vertellen. Daarom hebben we spelers en coaches zoals David camera's gegeven om hun leven in de sport en het leven eromheen vast te leggen.

Een foto van een jongere David Gérard uit zijn tijd als speler in Toulouse

David Gérard uit zijn tijd als speler in Toulouse. Getty Images.

Een glimlachende David in pak, tijdens de capceremonie voor het Wereldkampioenschap rugby 2023.

David bij de capceremonie voorafgaand aan het toernooi

Rugby heeft mijn leven gered"

Alleen in een nieuwe stad moest David in Bordeaux een ander soort gevecht leveren. "Ik was het enige kind in dit profteam", vertelt hij. "Ik moest mijn plek zien te vinden tussen spelers die even oud waren als mijn vader. Daar heb ik voor gevochten en drie jaar lang heb ik gewoon elke wedstrijd voor Bordeaux gespeeld."

Rugby veranderde het leven van David. In deze Inside View-serie willen we de manier veranderen waarop mensen tegen sport aan kijken. Door het team van Portugal hun eigen verhalen te laten vertellen, plaatsen we niet alleen rugby in een ander daglicht, maar zien de spelers ook een andere kant van zichzelf - van hun positie op het veld tot hun positie in het leven.

CANON X RWX_BRAND STORY_V34_NL

OP ZOEK NAAR GEVAAR

David verwacht dat de jongere spelers in het Portugese team weigeren om het zich gemakkelijk te maken en voor alles blijven vechten; twee dingen die hij sinds zijn jeugd heeft gedaan.

In 2000 ging hij naar Toulouse, een club waarmee hij meer dan eens de beste sportonderscheidingen won. Maar nadat hij in 2005 zijn tweede Heineken Cup-trofee had gewonnen, was hij niet echt blij en voelde hij dat het hem te gemakkelijk afging. Hij moest "mezelf nog een keer in gevaar brengen". In 2006 stapte hij over naar Northampton Saints.

"Ik kwam in Engeland aan bij een club waar niemand me wilde", zegt hij. "Ik was de enige Franse speler in het team. Een paar weken lang zei niemand iets tegen me, behalve hallo en tot ziens. "Ik moest opnieuw vechten. Het was anders omdat ik geen kind meer was, ik was een Franse international."

Davids illustere loopbaan, zijn constante wens om zijn eigen grenzen te verleggen en zijn instinct om te vechten is een constant thema dat zijn persoonlijke leven en zijn gedrag als coach bepaalt. 
"Ik heb overal van alles vandaan gehaald. Daarom ben ik tijdens het coachen een beetje Frans, een beetje Portugees, een beetje Engels en een beetje Zuid-Afrikaans. Ik heb alles in me opgenomen en mezelf gevormd tot wie ik nu ben. Mijn hele leven draait om rugby."

Foto van David nu, koppen bij elkaar met het Portugese team en de staf tijdens de training.

David, de staf en de spelers in het trainingskamp in Perpignan.

David staat met zijn armen over elkaar naar de trainingssessie te kijken

David houdt de sessie nauwlettend in de gaten

David praat met twee van de Portugese spelers tijdens de training in Perpignan

David geeft de spelers advies

De Portugese spelers luisteren naar David tijdens de training

Instructies geven aan de spelers van Portugal

VOORUIT SPELEN

Tijdens zijn professionele loopbaan en zijn rol als coach heeft David zijn tijd en geld besteed aan een breed scala aan goede doelen. Hij heeft daarmee mensen in ziekenhuizen en gevangenissen geholpen, maar ook anderen daarbuiten. Hij is er trots op dat hij er is voor mensen, of het nu zijn spelers zijn, zijn familie of degenen die het het hardst nodig hebben.

Waarom? Omdat soms 'gewoon ergens zijn' waardevoller is dan geld. "Het is beter voor mij om iets naar mensen toe te brengen. Soms is dat geen geld, maar je aanwezigheid. Je brengt een glimlach, je brengt passie en soms breng je dromen."

Je moet veranderen, je kunt je verdriet niet meenemen"

Dit is het moment waarop de zachtere kant van de voormalige rugbyspeler van ruim 1,98 meter tevoorschijn komt. Hij herinnert zich een ingrijpend moment tijdens een schaakwedstrijd met een jong meisje in een kinderziekenhuis. "Ik stond voor een meisje ... ze keek naar mij en zei: 'Kijk niet zo naar me.'

Ze zei: 'Denk je dat ik er niet van baal dat ik zo ben? Ik baal ervan, maar ik heb geen keus. Maar kijk niet naar me als naar een dier of naar iemand die volgende week doodgaat. Ik ga volgende maand of over een paar maanden dood, maar kijk niet zo naar mij.' Het was een meisje van 12 jaar en ik ging kapot.

Het speet me echt. Je moet veranderen, je kunt niet zo zijn, je kunt je verdriet niet meebrengen. Dat hoeft ze niet te zien. Dit soort dingen maakt ons een rijker mens. Ik doe wat ik moet doen, voor mezelf en voor andere mensen."

Door de mensen die hij heeft ontmoet en de verhalen die hij heeft gehoord, is David zich ervan bewust geworden wat zijn leven en carrière zijn: een droom. En door die droom te delen, gelooft hij dat hij een verschil kan maken. "En dat liet me inzien dat mijn leven niet zo gemakkelijk was, maar toen was het een droom. Om te doen wat ik nu doe, als rugbycoach en profspeler, is voor mij een droom.

Ik ben een geluksvogel, en omdat ik een geluksvogel ben, moet ik met hen praten [de mensen die hij ontmoet via zijn liefdadigheidswerk] en uitleggen: er kan van alles gebeuren. Soms moet je nog één opoffering doen, soms moet je nog één stap zetten om het te bereiken." Coaches zoals David en de Portugese spelers gebruiken de draagbare Canon PowerShot V10 om ons een kijkje achter de schermen te geven tijdens de Rugby World Cup.

Een jonge rugbyspeler gooit de bal terwijl een andere toekijkt

Jongeren tonen hun vaardigheden bij een evenement tijdens het toernooi

Een meisje houdt haar handen in de lucht, klaar om de bal te vangen

Een jonge rugbyfan oefent met vangen

Een internationale speler uit Portugal gooit de bal naar een jonge fan tijdens een evenement

Portugese spellers doen mee

De spelers poseren voor een foto met de jonge rugbyfans

Spelers en jongeren poseren voor de camera's

DE MENSELIJKE KANT VAN RUGBY

Ondanks het aanbod om te coachen in zijn thuisland en de vraag van het nationale team van Portugal, wendde David zich tot zijn negen jaar oude dochter voor advies. Als onderdeel van haar rugbyopleiding had hij haar beeldmateriaal laten zien van de historische overwinning van Japan op Zuid-Afrika tijdens het Wereldkampioenschap rugby in 2015. Ze zag de supporters van Japan huilen van vreugde en wist meteen dat haar vader de uitdaging moest aangaan om de spelers van Portugal te coachen om meer van zulke momenten mogelijk te maken. "Ze zei: 'Ga met ze mee.' Ik zei: 'Waarom?' Ze zei 'Omdat ik je gelukkig wil zien.'"

Het zijn de menselijke verhalen die zijn liefde voor rugby voortdurend inspireren. Voor David vormen statistieken en wat er op het veld gebeurt slechts een klein deel van het grotere geheel. Het zijn de mensen achter de wedstijd die hij interessanter vindt. Deze mensen legt hij met Canon-camera's vast tijdens het Wereldkampioenschap rugby.

"Rugby is gewoon rugby, het is een sport", zegt hij. "We zijn mensen die sporten, met problemen, met slechte dingen in ons leven, met goede dingen, en dat is geweldig."

"Wat voor mij belangrijker is, is dat ik een 'tighthead prop' uit Frankrijk coach die een vrouw heeft, en kinderen, die van pasta houdt, die een hekel heeft aan rijst, die lacht wanneer je iets goors zegt en die huilt wanneer je zegt dat hij twee kilo moet afvallen."

"Ik zeg tegen mijn spelers: als je moet huilen, moet je huilen. Als je agressief moet zijn, moet je agressief zijn. Verstop niets, zo is het leven niet."

David glimlacht terwijl hij naar een mobiele telefoon kijkt
close-up van rugbyballen

DOE IETS 'ONGEWOONS'

Of het nu gaat om zijn spelers, zijn dochter of de mensen die hij helpt via liefdadigheidswerk, David hoopt iedereen te inspireren om dingen te bereiken waarvan ze dachten dat het onmogelijk was. Iets geweldigs of iets 'ongewoons'.
Hij wil natuurlijk dat Portugal zo veel mogelijk wedstrijden wint, maar hij kijkt altijd verder dan de sport om zich te richten op de menselijkheid erachter.

We moeten voorkomen dat we onze menselijke kant verliezen en vergeten waarom we rugby zijn gaan spelen"

"Ik wil dat mijn dochter en iedereen iets voelt wanneer ze de jongens zien spelen. Dat ze voelen dat we niet bang zijn wanneer we spelen. Dat we niet bang zijn om een wedstrijd te verliezen.

We moeten in plaats daarvan bang zijn om onze menselijke kant te verliezen en te vergeten waarom we in eerste instantie rugby zijn gaan spelen. Ik wil dat mijn spelers dit voelen. En ik wil dat zij, negen jaar oud, dat ook voelt. Ik wil dat iedereen emoties voelt. Door iemand te zien vechten op het veld, niet voor een resultaat, maar voor trots, voor vertrouwen. Vertrouwen is mijn favoriete woord. Je moet vertrouwen hebben. Vertrouwen hebben dat de jongens de capaciteit hebben om iets geweldigs te doen."

En hoewel David zegt dat winnen of verliezen niet alles is, wordt zijn liefde voor sportfilms in zijn dromen uitgewerkt, terwijl hij zich voorbereidt op de volgende wedstrijd van het Portugese team tijdens het Wereldkampioenschap rugby 2023.
"Ik houd van sportfilms, omdat er iets anders gebeurt dan normaal. En als Portugal op een dag iets ongewoons doet, dan hebben we misschien een film. En misschien speelt Bruce Willis dan mijn vader!"

CANON X RWC_STORY 3_FUTURE_15_SEC_v10_NL

Verwant