De witte dorpen van Spanje geven een inkijk in een verdwenen verleden
Door Marcelo del Pozo
Indrukwekkende groepjes kubusvormige huisjes bovenop de met olijvenbomen begroeide bergen van Andalusië: de 'Pueblos Blancos', of witte dorpen, van Zuid-Spanje worden zo genoemd vanwege de witkalk waarmee de gebouwen geverfd zijn om de binnenkant koel te houden.
Het labyrint van smalle steegjes grijpt terug naar de tijd waarin deze regio bekendstond als Al-Andalus, en onderdeel was van middeleeuws moslimgebied. Veel namen zijn van Arabische oorsprong, zoals Alcala, wat 'kasteel' betekent.
Een andere verwijzing naar het verre verleden is het veelvuldig gebruikte achtervoegsel 'de la Frontera' of 'aan de grens', wat verwijst naar de tijd waarin Spanje werd opgesplitst in christelijke en islamitische gebieden.
Lokale festivals variëren van religieuze processies, waar mannen standbeelden versierd met bloemen meeslepen langs de geplaveide straten, tot stierenrennen, waarbij stieren worden losgelaten in het dorp en deelnemers achter obstakels duiken om aan de hoorns te ontsnappen.
Hoewel deze regio ontzettend mooi is en veel toeristen naar het zuiden van Spanje trekt, is het ook een van de armste gebieden van het land en heeft het een van de hoogste werkloosheidscijfers van de Europese Unie.
Andalusië was volgens Eurostat de Europese regio met het op een na hoogste werkloosheidscijfer van 2015. Bijna een op de drie personen was werkloos. Meer dan de helft van de jongeren is werkloos.
Mensen leefden hier vroeger van de olijfolie-industrie - Spanje is wereldwijd veruit de grootste producent van olijfolie - maar verwachtingen veranderen, en jongeren zijn niet enthousiast over de lange werktijden en slechte betaling van het werk op de boerderij.
"Jongeren vluchten naar de steden", zegt de 19-jarige Jose Maria Cortijo die in Vega de Los Molinos woont, een wit dorp dat onderdeel is van Arcos de la Frontera en gelegen is op een heuvelrug die afdaalt naar het dal beneden.
Agustin Pina, een kaasmaker uit het nabijgelegen dorpje Villaluenga del Rosario dat middenin het nationaal park Sierra de Grazalema ligt, is het hier helemaal mee eens.
"Jongeren willen niet in de velden werken, want het is een leven van slavernij," zegt de 58-jarige die zijn hele leven op het land heeft gewerkt. "Ze willen van maandag tot en met vrijdag werken."
Inwoners zeggen dat het leven in het dorp rustig en kalm is en doet denken aan vroeger.
"Als ik naar grote steden ga kan ik niet wachten tot ik weer thuis ben", zegt Maria Jose Manzano, de 50-jarige moeder van Cortijo. "In de stad is overal lawaai, drukte en stress."
(Geschreven door Sonya Dowsett)