Field of View: Reclaim Photo-mede-oprichter Tara Pixley pleit voor meer diversiteit in fotojournalistiek

In de nieuwe serie Field of View wordt mensen die toonaangevend zijn in hun sector gevraagd naar hun mening over een actueel onderwerp. Tara is een reportage- en redactioneel fotografe, gevestigd in San Diego en mede-oprichter van Reclaim Photo, een samenwerkingsverband tussen organisaties die diversiteit in de fotojournalistiek willen stimuleren. In dit artikel vertelt Tara Pixley waarom haar sector fotografen nodig heeft van meer verschillende achtergronden.

"Ik werkte als fotoredactrice tijdens de protesten in Ferguson, Missouri naar aanleiding van de fatale schietpartij op de Afro-Amerikaanse tiener Michael Brown door de blanke politieagent Darren Wilson op 9 augustus 2014. De beelden die werden gepost en gepubliceerd via de diverse mediakanalen vertelden een eenduidig visueel verhaal. Het zette me aan het denken over hoeveel van die fotojournalisten en fotoredacteurs hetzelfde standpunt innemen, omdat ze dezelfde achtergrond hebben: uit de middenklasse, blank, westers en mannelijk.

Het is niet zo dat alleen mensen met een specifieke achtergrond bepaalde verhalen zouden moeten vastleggen. Robert Frank was bijvoorbeeld een outsider die de Amerikaanse cultuur op een vernieuwende en krachtige manier wist vast te leggen in 'The Americans'. Maar kennis over de achtergrond van je onderwerp biedt onmiskenbaar alternatieve perspectieven voor de verhalen die je wilt vastleggen."

"Het perspectief van fotograaf Ruddy Roye als Jamaicaanse Amerikaan en zwarte man beïnvloedde zijn stijl van fotograferen. Zijn werk bracht de menselijkheid van het zwarte lichaam naar voren op een manier die ik zelden in de andere nieuwsfoto's heb gezien. Het was voer voor discussie, omdat zijn foto's het typerende beeld in de media van zwarte Amerikanen als criminelen of slachtoffers tegenspraken."

"We praten de laatste tijd veel over meer diversiteit in fotojournalistiek, maar niet over waarom het probleem er is. De benodigde middelen om door te breken in deze sector is één reden. Als vijftienjarige met een andere huidskleur of als recente immigrant heb je misschien niet de financiële middelen om een camera te kopen of fotocursussen te volgen. Als je schrijver wilt worden, moet je een stageplek vinden. Maar je hebt geen specifieke apparatuur of technische kennis nodig.

Ik ken geweldige journalisten die voor hun vak hebben gekozen uit liefde voor hun medemens en graag verhalen vertellen. Maar ze beseffen niet altijd dat ze een bevoorrechte positie hebben. Ze denken dat ze zo ver zijn gekomen omdat ze goed zijn in hun vak en er hard voor hebben gewerkt. Beide zijn heel goed mogelijk. Maar het kan ook zijn dat hun ouders het zich konden veroorloven om ze naar New York te sturen terwijl ze onbetaald stage liepen, of dat hun reizen tijdens hun studie werden betaald en de foto's van die reizen hen prijzen en naamsbekendheid opleverden."

"Mensen uit vluchtelingen-, immigranten- en verarmde zwarte gemeenschappen, zo vaak het onderwerp van Amerikaanse fotografen, hebben vaak niet de middelen om hun eigen verhaal te vertellen. Maar hun gezichten en ervaringen zijn voer voor de beurzen, prijzen en succesvolle carrières van mensen die zich hun leven niet eens kunnen inbeelden, laat staan begrijpen.

Als professor in fotojournalistiek zeggen studenten met een andere huidskleur tegen mij: 'Ik wist niet dat mensen zoals wij deze baan hadden.' Dat komt overeen met mijn eigen ervaring tijdens mijn jeugd. Ik begon National Geographic te lezen met mijn vader toen ik drie of vier was. Ik keek naar de plaatjes, las de woorden, maar dacht nooit dat ik zoiets zelf zou kunnen gaan doen. Ik kende niemand in mijn gemeenschap die journalist was. Pas toen ik op de middelbare school aan de studentennieuwsbrief voor jongeren in Atlanta werkte, ontmoette ik journalisten die op mij leken. Dankzij zomerbaantjes tijdens mijn studie en door te sparen kon ik gelukkig mijn eigen camera kopen. Het culturele beeld van een journalist is echter niet dat van een zwart meisje."

"Er is ook een idee van welwillendheid, om te getuigen voor het goed van de mensheid, dat bepaalt hoe wij als fotojournalisten over onszelf denken. Misschien hebben we ons daarachter verscholen. We moeten onszelf kritische vragen stellen net zoals we dat bij onze onderwerpen doen. We hebben het over onderdrukking en onderdrukkende regimes, maar we kijken niet naar onszelf. Ik houd van mijn vak en ik wil het niet in een kwaad daglicht stellen. Ik wil het verbeteren. Hoe kunnen we immers ons best doen als verhalen alleen vanuit hetzelfde perspectief worden verteld? We hebben meer invalshoeken nodig."

"Op school heb ik veel geleerd over de dagelijkse bezigheden als fotojournalist, maar niemand vertelde ons wat voor impact ons werk heeft op bepaalde gemeenschappen. Studenten zouden onderwijs moeten krijgen in kritische theorie als aanvulling op journalistieke werkzaamheden, zodat ze klaar zijn om de wereld in te gaan en om echte verhalen te vertellen die niet zijn gebaseerd op stereotypen. We hebben ook behoefte aan training in diversiteit en culturele kennis die op de redactie wordt toegepast.

Sinds de publicatie van mijn eerste foto en artikel in een regionaal blad toen ik 15 was, heb ik op zeven of acht redacties gewerkt. Toen ik een stap terug deed als fulltime fotojournalist en fotoredacteur om een PhD te doen, begon ik te begrijpen dat de vele wijzigingen met betrekking tot redactionele keuzes die ik in de loop der jaren had willen doorvoeren maar niet durfde, een teken waren van een alomtegenwoordig probleem in de sector. Ik begon me meer uit te spreken en de impact die dat op me had was enorm. Ik vond dat ik het op grotere schaal moest toepassen. Ik ging me meer focussen op diversiteit in fotojournalistiek en daaruit is Reclaim Photo ontstaan, een samenwerkingsverband tussen vijf organisaties die dat idee willen promoten."

"In eerste instantie wilde ik een platform opzetten om fotoredacteuren in contact te brengen met niet-westerse fotografen, maar de African Photojournalism Database van World Press Photo vervulde deze rol al. Voor mijn wetenschappelijk onderzoek heb ik organisaties geïnterviewd die zich inzetten voor diversiteit: The Everyday Projects, Native, Majority World, Women Photograph en Minority Report. Deze organisaties vormen nu Reclaim Photo. We besloten samen te werken aan een enquête over de ervaringen van fotojournalisten, die liep tot 1 februari 2018. Door gegevens te verzamelen over successen en knelpunten in deze sector, hopen we patronen te ontdekken zodat we het probleem kunnen begrijpen, de gegevens kunnen vrijgeven en aanbevelingen kunnen doen om een meer diverse sector te ontwikkelen."

"Het stimuleren van diversiteit speelt in veel sectoren in Amerika, maar alleen maar meer vrouwen of mensen met een andere huidskleur in dienst nemen lost het probleem niet op. Ze zullen zich niet noodzakelijkerwijs associëren met de problemen tussen sectoren waarmee verschillende groepen worden geconfronteerd. We hebben allemaal vooroordelen en we moeten leren daar tegenin te gaan. Daarom is onderwijs zo belangrijk. De fotojournalist zou ook als rol moeten hebben om jongeren in een positie te brengen waarin ze zichzelf zien als verhalenvertellers in plaats van het verhaal."

Op de productpagina van de Canon EOS 5D Mark IV vind je meer informatie over de nieuwste camera uit de Canon EOS 5D-serie.